We leerden Adje kennen op een Forumavond van de SV. Er werden serieuze vragen gesteld door velen, maar er was 1 iemand die de lachers op zijn hand kreeg en de serieuze sfeer kon doorbreken met een opmerking of vraag. Ja, dat was Ad. Hij kende geen schaamte, hij deed alles waarvan hij dacht dat het leuk was en negen van de tien keer was dat het ook. Al snel werden zijn avonturen opgenomen op video in het item ‘Op pad met Ad’. Ik weet nog dat hij als paashaas en een keer als Heidi verkleed over het veld huppelde. En dat hij een stukje van een liedje van Enigma in de kerk ging zingen voor Jacob Mulenga. De oud-spits van FC Utrecht gaf glimlachend aan het nummer niet te herkennen. Waarop Adje ook lachend zegt:’Het was een nummer 1 hit in the Dutch Top Forty.’ 

Hij had overal maling aan op een hele mooie en leuke manier. Adje had de gunfactor en was geliefd bij iedereen. Of het nou bij het personeel van de club was, bij de harde kern of bij andere supporters was. Iedereen kent en houdt van Ad. De reden dat hij zo geliefd was, kwam mede door zijn eerlijkheid en omdat hij niemand veroordeelde. Ad had geen verborgen agenda, speelde geen comedy. Bij hem kreeg je wat je zag, gewoon eerlijk en oprecht. Hij gaf zijn mening en draaide er vervolgens niet omheen. Hij deed de dingen op zijn manier en dat maakte hem zo bijzonder. 

FC Utrecht was de invulling van zijn leven, het was zijn alles. Of het nou bij een speciale gelegenheid was of gewoon bij een wedstrijd, hij was altijd aanwezig. Adje kwam dan aan op zijn fiets, liep het hoofdgebouw binnen en kreeg direct een bandje. Hij was overigens de enige die dat zo kon doen. Wij moeten heel wat capriolen uithalen om die privileges te krijgen die hij had. Wie kan er bijvoorbeeld na de wedstrijd zomaar de box van Frans en Gonnie van Seumeren binnenlopen om een gezellig praatje te maken? Adje natuurlijk. 

In Ad verliezen we een hele grote clubman, een karakter, maar bovenal verliezen we een enorm waardevolle vriend. Nadat Ad ons had verteld dat hij niet meer verder kon leven, hebben we samen zijn afscheidsvideo gekeken. Hij vond het prachtig. ‘Teun en Mike, jullie zorgen er wel voor dat ik in mijn kist langs het stadion gereden wordt, he? Ik wil dat daar mijn afscheid plaatsvindt.’ ‘Natuurlijk, gaan we daarvoor zorgen, Ad.’ 

We kunnen jullie verder niet in woorden uitdrukken hoe verdrietig we zijn. Met het verlies van Ad verdwijnt er een stuk vreugde, een stuk plezier en een stuk vriendschap. De leegte voelen we, maar we zijn er voor elkaar en slepen elkaar er doorheen. Voor Adje, voor ons, voor FC Utrecht. Wij willen jullie vragen om de berichtgeving op de Social mediapagina’s van de SVFCU in de gaten te houden. Laten we met zijn allen hem het grote afscheid geven wat hij verdient.  

Lieve Ad, je was onze vriend, je bent onze vriend en je blijft onze vriend.  

Keep the memory alive.

Mike en Teun